De ex-patiënten van Ernst Jansen Steur reageerden dinsdagmiddag vrijwel zonder uitzondering met gevoelens van vreugde, gerechtigheid en opluchting op de straf van drie jaar die de oud-neuroloog moet uitzitten. Voor hen kwam voorlopig een einde aan de strijd die ze al jaren voeren tegen de man die bij hen verkeerde diagnoses stelde en die hun leven op soms desastreuze wijze beïnvloedde.

Wim van Losser uit Rijssen, bij wie Jansen Steur ten onrechte Alzheimer vaststelde, kondigde aan de uitspraak dinsdagavond te gaan vieren. “Dit is wel gerechtigheid, al had ik graag gehad dat hij had gezegd dat hij grote fouten heeft gemaakt. In zijn slotwoord zei hij een paar weken geleden dat hij het net zo weer zou doen en daar is hij niet op teruggekomen. Dat betekent dat hij in staat is het weer te doen. Gelukkig heeft de rechter hem wel gecorrigeerd. Ik was ervan uitgegaan dat hij drie of vier jaar zou krijgen. Straks gaat hij twee jaar zitten en dan is hij weer vrij. Ik vind het prima zo. Nu kan ik het tenminste een plekje geven.”

Voor Van Losser is de zaak echter nog niet afgesloten. Als het aan hem ligt, worden ook de medeverantwoordelijke bestuurders nog aangepakt. “De doofpotcultuur duurt nog steeds voort, we willen toch proberen daar nog iets aan te doen.”

Freddy de Haan

Freddy de Haan

Traantje gelaten

Ook Freddy de Haan toonde zich content met de straf. “Dit had ik niet verwacht, ik had op een jaar cel gerekend. Maar toen in de zaak van de zelfdoding zijn schuld bewezen werd, kreeg ik al wel de indruk dat het hoger zou uitvallen. Ik ben niet blij als iemand de bak indraait, maar als je vraagt of hij het verdient zeg ik volmondig ja. Ik moet mijn oud-collega’s van de politie een compliment maken voor hun goede werk. Mijn gevoel? Ik ben vooral opgelucht en heb ook een traantje gelaten toen de feiten bewezen werden geacht. Toen kwamen er toch emoties boven waarvan ik dacht dat ik ze voor mezelf had kunnen houden.”

“Drie jaar is super, ik ben echt heel blij”, reageerde Joke Prins die als gevolg van de verkeerde diagnoses en behandelingen door Jansen Steur in een rolstoel belandde. “Vanochtend was ik om vier uur wakker en spookte er van alles door mijn hoofd. Wat ze allemaal konden bedenken aan verzachtende omstandigheden. Maar het oordeel was snoeihard.”

Joke Prins

Joke Prins

Steeds verder achteruit

Joke Prins werd tussen 1999 en 2009 ten onrechte behandeld voor MS, wat ze niet bleek te hebben. “Toen duidelijk werd dat het niet had, was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. De revisie was nog moeilijker te accepteren dan de diagnose zelf. Want ik was tien jaar lang steeds verder achteruit gegaan door de foute medicijnen. Achteraf bleek ik migraine te hebben gehad. Goedmaken doet dit het niet, maar ik ben niet  rancuneus. Het is heel fijn dat we hiermee erkenning hebben gekregen en ik denk dat de straf het maximaal haalbare is in deze situatie.”

Ook oud-patiënt Rudi Wissink hield aan de slotzitting een goed gevoel over. “Mijn vader was patiënt bij Jansen Steur. Hij had een ernstige vorm van Multi Systreem Atrofie (MSA) en is in 1993 overleden. Via hem kwam ook ik bij de arts terecht. Ik mocht van hem kiezen of ik Parkinson of MSA had. Ik ben mijn baan kwijtgeraakt en raakte de opbouw van mijn pensioen kwijt. Maar in mijn dossier stond geen diagnose en dan kun je niets. Ik ben tevreden dat hij gestraft is. Maar dit zijn slechts acht gevallen van de 225 waar het in totaal om ging. Wat gebeurt daarmee? Voelt iedereen nu die genoegdoening?”
Een bijzondere dag was het sowieso voor Wissink. “Mijn vader zou uitgerekend vandaag jarig zijn geweest, dat is wel bizar.”

Ineke Damink
Ineke Damink – Foto: Wouter Borre

Levenslang

Ineke Damink tenslotte was “in het algemeen een gelukkig mens. Ik was wel blij toen ik hoorde dat hij drie jaar kreeg. Dat had ik ook terecht gevonden na alles wat hij heeft uitgespookt. Hij reageerde ook als altijd: het raakte hem helemaal niet. Wat is gerechtigheid? Die zie ik pas als hij achter slot en grendel zit. Dan heeft hij gekregen waar hij hoort. Ik had gehoopt dat hij a la minuut was opgeborgen. En natuurlijk had ik nog liever gezien dat hij inderdaad zes jaar had gekregen. Want dit vergeten we nooit meer, wij patiënten hebben levenslang.”