Maandelijks schrijft één van de letselschade-experts van Drost Letselschade een persoonlijke column over zaken en ervaringen rond de letselschade-praktijk. Deze keer is Otto Kluijt, NIVRE register-expert, aan de beurt.

Vroeger…

Als oudgediende kan ik het natuurlijk over vroeger hebben.
Vroeger was alles beter, gisteren was het bijvoorbeeld nog weekend……

Vroeger…, toen 4 nog 6 was.
Vroeger…, toen de Batavieren nog tegen de Batavijven vochten.
Vroeger…, toen de dinosaurussen nog niet van plastic waren.
Vroeger…, toen de konijnen nog slagtanden hadden.
Vroeger…, toen de mannen van staal en de boten van hout waren.
Vroeger…, toen de sandwich nog gewoon een boterham was.
Vroeger…, toen de spijkers nog van hout waren.
Vroeger…, toen de Twix nog Raider heette.
Vroeger…, toen de veters nog in je schoenen zaten in plaats van in je reet.
Vroeger…, toen een barcode nog normen en waarden in de kroeg waren.
Vroeger…, toen er nog 7 in een six-pack zaten.
Vroeger…, toen er nog mobieltjes met draaischijven waren.
Vroeger…, toen er nog zwart-wit plasma tv’s waren.
Vroeger…, toen het paard van Troije nog een pony was.
Vroeger…, toen je je vrouw nog gewoon serieus kon nemen.
Vroeger…, toen je koe nog met een korte oe schreef.
Vroeger…, toen je van een cent nog wisselgeld terugkreeg.
Vroeger…, toen je van je leraar nog gewoon een beurt kon krijgen.
Vroeger…, toen vroeger nog nu was.
Vroeger…, toen wasbenzine nog isbenzine was.
Vroeger…, toen WC-papier nog aan beide kanten werd gebruikt.

Zoals het vroeger was, zo is het nooit geweest. Dus heb ik gekozen voor een gedicht. Een goed gedicht. Dus niet mijn gedicht.
Een gedicht van Christine Kliphuis. Een gedicht dat zelf het verhaal vertelt.

Opgebroken stad

Zinloos verlang ik naar wat vroeger was
Naar de wereld van verschil
Waarin lichaam en geest
Feilloos samenwerkten
Waarin de dag bestond uit
Nog even dit en nog even dat
Zonder dat de accu haperde
Waarin slapen leidde tot uitrusten
En schijnbaar alles lukte
Zelfs de zon scheen altijd
Zoals in elke mooie herinnering

De dag bestaat nu
Uit stap voor stap
Uit één piek van de dag
Uit doseren
Uit grenzen
Uit één ding tegelijk
Uit onverklaarbaar moe
En uit kijken naar de wereld
Die langs me heen
Doordendert

Onzichtbare opbrekingen
In mijn hoofd
Maken denken vermoeiend
Elk gesprek een marathon
Steeds weer een omleiding
Of gaten in het asfalt
Als in een opgebroken stad
Vind ik moeizaam mijn weg
Maar soms verdwaal ik
Zonder dat iemand het ziet
In mijn eigen straten
En alles loopt vast
Tot ik niet eens meer weet
Wat ik net heb gezegd

Met een brok in mijn keel
Kijk ik naar de restanten
Waar ik het mee moet doen
Toch zie ik her en der
Een boom, een bloem
Een glimlach
Omdat het ook mooi kan zijn
In een opgebroken stad
En je overal kunt komen
Met navigatie.

Christine

Na een auto-ongeluk in 2014 moest Christine haar leven anders inrichten. Tegenwoordig is zij vooral bezig met schrijven voor kinderen en volwassenen, zoals gedichten, blogs of boeken. Ook houdt ze lezingen over mantelzorg en over Niet-Aangeboren Hersenletsel (NAH), is ze coach en geeft ze schrijfbegeleiding en -advies.