Hakan K., de kleine man met wilde ogen, hardhandig aan zijn donkerblauwe overhemd uit het gerechtsgebouw getrokken, schreeuwt en tiert opdat heel Alanya hem hoort….

Einde acte zoveel in het theaterstuk rond de berechting van Hakan en zijn vrienden, die zeven jaar geleden Marijke van Dijk ombrachten na een beestachtige verkrachting, waarbij haar twee vriendinnen aan de dood ontsnapten. Hakan kreeg levenslang, maar wandelde eind mei ineens op het strand. Liet zich er uitgebreid filmen door een paparazzo, vertelde dat ‘ie amnestie had gekregen en zich de hele verkrachting niet kon herinneren omdat hij te veel champagne had gedronken, maar nog wel excuses wilde maken aan de slachtoffers. Hij poseerde nog met topless dames, en die foto’s kwamen in de krant. Dat had hij beter niet kunnen doen.

De verontwaardiging over zijn vrijlating is groot en niet alleen in Nederland. Alanya spuugt hem uit. De naam van K. hoeft nog niet half uitgesproken, of de woorden ‘beest’ en ‘monster’ vallen. ‘Muggen als K.’, zegt burgemeester en hoteleigenaar Hasan Sipahioglu, ‘leven in een moeras en dat is Alanya niet meer. Wij zijn een vakantiestad en daarin is voor muggen geen plaats.’

Zijn werkkamer kijkt uit over een folderblauwe zee, waarop een bootje met toeristen drijft. ‘Eigenlijk ben ik heel verdrietig’, zegt hij, ‘omdat een Turkse rechter deze vreselijke fout heeft kunnen maken. Maar ik ben ook wel opgelucht dat alles goed is gekomen. Dit soort dingen kunnen we hier niet hebben. Het jaagt de toeristen weg, die we zo nodig hebben.’

Alanya ‘honderdduizend inwoners, honderdtienduizend hotelbedden, ruim twintigduizend winkels in voornamelijk leer, goud, zilver, voetbalshirts en souvenirs, kan niet zonder toerisme. De lokale krant Haber Alanya brengt vandaag twee interviews met Nederlandse meiden, die poserend in badpak vertellen over hun vakantie. ‘Hollandse meisjes zijn smoorverliefd op Alanya’, staat erboven.

De burgemeester kan gerust zijn: dat klopt nog steeds. Van het strand langszij Alanya weinig nieuws: veel zand, zon en blote borsten. Dat hier een te vroeg vrijgelaten lustmoordenaar wandelde, maakt nauwelijks indruk. ‘Kan overal gebeuren’, zegt de Nederlandse toeriste Maaike (24). ‘Dit is een grote stad’, zegt Dieter, Duitse vader van twee puberende dochters. ‘Dat gaat niet altijd goed.’

Aan de andere kant malen de Turken er amper om dat Willem-Alexander en Máxima hun land niet bezoeken om Hakan K. ‘Wij accepteren dat besluit’, zegt de burgemeester, die er bijvertelt dat het uitstel ook ‘een andere politieke reden’ kan hebben. Onlangs werd minister De Grave van Defensie tijdens een reis naar Turkije zo ruw ontvangen, dat hij zich beklaagde. Turkije kan niet verkroppen dat Nederland zo coulant omspringt met de ’terroristische’ Koerdische PKK.

Blijft de vraag waarom de Turkse justitie Hakan K. ineens vrijliet, en zo lang talmde met het herstellen van de fout. De theorie dat Hakans vader machtig is in de stad, als gepensioneerd agent, is snel doorgeprikt. Vader is al twee jaar dood, en de rechtbank die oordeelde over Hakan ligt honderden kilometers verderop. Eerder zal het de bureaucratie zijn, denkt letselschadespecialist Yme Drost, die de slachtoffers en hun familie in Alanya vertegenwoordigt. ‘Misschien ging het tegen het eergevoel van de rechters in te erkennen dat ze mis zaten’, zegt hij buiten het politiebureau waar Hakan dinsdagochtend nog is opgesloten. Het gebouw wordt belegerd door pers. ‘Dat ze nu haast maken, zal wel van doen hebben met de media-aandacht. Maar je weet het nooit. Het Turkse rechtssysteem is een ondoordringbaar, onbegrijpelijk oerwoud.’

Hij krijgt gelijk: het wordt nog een merkwaardig justitieel circus in Alanya voordat Hakan K. definitief achter de tralies gaat. Bij zijn aankomst op het bureau, maandag, had Hakan de Nederlandse journaliste Jessica Lutz geslagen – ze wordt door Turkse agenten dringend verzocht daar aangifte van te doen, opdat justitie de man dertig dagen langer kan vasthouden. Dan wordt Hakan in een woeste rit door de stad naar de rechtbank gebracht, waar de officier van justitie hem zijn lot vertelt. Na een kwartier wordt Lutz gevraagd te komen. Hakan wil zijn excuses aanbieden. Dat gebeurt. Dan komt de moordenaar naar buiten, schreeuwend, schoppend, de mond gesnoerd door agenten die hem in de oude Renault zetten en wegrijden.

Niemand weet waarheen. Niemand weet wat Hakan daarbinnen is meegedeeld. Drost zoekt de officier van justitie, maar die is lunchen. Pas laat op de middag krijgt hij een schriftelijke verklaring : Hakan blijft in de gevangenis. ‘En het is te hopen dat-ie voor eeuwig wegblijft uit Alanya’, zegt burgemeester Sipahioglu. ‘Hoewel. Hij zou het hier toch niet overleven.’

Bron: Volkskrant.nl