PAPENDRECHT/ENSCHEDE – Ton Zijlstra (61) heeft voor zijn gevoel alles gedaan wat moest. Voor de gedupeerde patiënten in het Medisch Spectrum Twente en voor de arts zelf. Voor zover hij wist, zijn alle patiënten met foute diagnoses opgespoord en de neuroloog Jansen Steur is een openlijke, beschamende aftocht bespaard. ‘Want waarom zou je iemand helemaal de grond in willen trappen? Het was ook voor Jansen een drama. Eigen schuld, maar wel een drama. Maar onderhand is het beeld ontstaan dat we de zaak in de doofpot wilden stoppen. Dat de toenmalige leiding op de hoogte was, maar niet ingreep. Niets is minder waar.’

Zijlstra is sinds 2006 in ruste. Vanaf dat moment vaart hij om de wereld met zijn zeiljacht Dulce. Als mijlenvreter houdt hij op internet een minutieus logboek bij van zijn reizen. En ‘kapitein’ Zijlstra had ‘de onterechte schande van de doofpot’ nog wel weg kunnen slikken. Hij had beloofd te zwijgen. Maar nu Jansen Steur vorige week in een Duitse privékliniek opdook, stroomt er onderhuids gif. De oud-topman schrijft het van zich af in zijn logboek op ‘sailing-dulce.nl’.

Zijn relaas: ‘Tegen het einde van 2003 kreeg ik harde feiten en bewijzen in handen, die wezen op een ernstig disfunctioneren van Ernst Jansen Steur, een van onze neurologen. Er waren sterke aanwijzingen voor verkeerde diagnosestellingen en bovendien bleek hij verslaafd te zijn aan een aantal geneesmiddelen. Om die te bemachtigen, vervalste hij recepten van zijn collega’s’. ‘Ik heb terstond de inspectie ingelicht en heb Ernst persoonlijk gedwongen zich onmiddellijk ziek te melden en zich te laten behandelen.

Direct na de jaarwisseling heb ik hem gedwongen het MST voorgoed te verlaten en geregeld dat hij een tijdje later met vroegpensioen (de OBU-regeling) kon gaan, opdat hij geen verdere materiële schade zou lijden. Per slot hoef je iemand niet helemaal de grond in te stampen.’ ‘In ruil daarvoor ondertekende Ernst een document, waarin hij beloofde nooit meer zijn vak van neuroloog te zullen uitoefenen. Die afspraak heeft hij dus geschonden. De andere neurologen van MST vroeg ik om zijn patiënten waar nodig te informeren over de foute diagnoses en hen over te nemen, ze zo goed mogelijk verder te begeleiden en ze te wijzen op de mogelijkheid om een schadeclaim in te dienen. Zo is het gegaan, wat had ik meer moeten doen? Het is onbegrijpelijk dat Jansen Steur daarna toch weer een tijd in een Duitse kliniek aan het werk kon gaan. Wat bezielt zo iemand? En wat een stommiteit van die Duitse directie om niet eens inlichtingen in te winnen en referenties te vragen bij de vorige werkgever!’

In een telefonische toelichting spreekt Zijlstra van een ‘zwarte periode in zijn loopbaan’. „Zoiets verbijsterends heb ik nooit eerder meegemaakt. Hij was totaal niet in staat om het beroep van arts uit te voeren. Hij heeft het leven van patiënten ontwricht met aantoonbaar foute diagnoses. Ik heb nooit echt begrepen hoe hij tot zulke bizarre fouten kon komen. Maar iemand stante pede op straat zetten is geen kleinigheid.”

Zijlstra weet niet meer precies hoe hij de eerste bewijzen in handen kreeg dat er op grote schaal foute diagnoses waren gesteld, en dat de arts recepten vervalste. Evenmin aan welke middelen Jansen Steur verslaafd was. Mogelijk onder meer morfine. „Daarvoor is het te lang geleden. Ik weet wel dat het in de periode daarvoor gonsde van de geruchten in het ziekenhuis. Maar als je daar een vinger achter wilde krijgen, bleef het bij geruchten. Mensen steken niet gemakkelijk hun nek uit. Tot het bestuur werkelijk vervalste recepten in handen kregen. Toen die bewijzen er waren en medewerkers zagen dat de directie ook werkelijk actie ondernam, toen kwamen de verhalen wel los. Toen ging de beerput open.”

Zijlstra zegt meteen te hebben begrepen dat het om een omvangrijke zaak ging. „We gingen uit van enkele tientallen patiënten met een foute diagnose.” Alle mogelijke stappen zijn volgens Zijlstra met de inspectie besproken. Een van de opties was om het schandaal naar buiten te brengen en  patiënten van Jansen Steur publiekelijk ‘terug te roepen’. Maar ook aangifte doen bij justitie is overwogen. Er is – in overleg – van afgezien. „Niet om het in de doofpot te stoppen. Maar om het leed niet onnodig groter te maken.

Wij dachten dat we goed zicht hadden op welke patiënten het betrof. En dat elke foute diagnose ook aan het licht zou komen. Maar we wilden het ook voor Jansen Steur niet erger maken. Hij was een arts van groot aanzien, met tal van wetenschappelijke publicaties. De val van zijn voetstuk was al enorm en diep. Aangifte doen vonden wij op de weg liggen van gedupeerde patiënten. Dat vind ik nog steeds.” Of dat achteraf de juiste keuzes waren? Zijlstra: „Tsja. Het is een smalle middenweg die gekozen is.”

Bron : TCTubantia – [door Lucien Baard]