ENSCHEDE – De ongeveer laatste keer dat ze neuroloog Jansen Steur zag, vergeet ze nooit. Het was in de wachtkamer van het MST, per ongeluk; ze zouden elkaar nog moeten treffen bij het Tuchtcollege. Zij was sterk. “Wij keken elkaar strak en lang in de ogen. Hij intimideerde; ik keek niet weg. Ik had iets van: wat denkt u wel.” Toen liep hij weg. “Een man naast me, zei: ‘het leek wel een krachtmeting’. Ik vroeg: en wie heeft gewonnen? Hij zei: u, denk ik.”Maar niet zo lang daarna liet Ineke Damink zich verleiden om het gewraakte zwijgcontract te tekenen voor 15.000 gulden. De kracht die ze voelde in de wachtkamer was weg. Haar man was ernstig ziek. Ze snakte naar rust en daar maakte het MST misbruik van, vindt ze. “Het enige wat nog telde was mijn gezin en m’n man.”

Haar man overleefde. Maar zelf ging ze van binnen ‘een beetje dood’ toen duidelijk werd hoeveel meer slachtoffers er nog bij zijn gekomen. Tientallen patiënten die van de arts ten onrechte hoorden dat zij ongeneeslijk ziek waren. Toen begon dus haar – tweede – nachtmerrie: alle dagen een schuldgevoel. “Met zo’n geheim kun je niet leven.”

Haar eerste nachtmerrie begon in 1997. Jansen Steur – tot dan bekend als een uitstekend arts – stelt Alzheimer vast. De angst van haar leven. “Mijn moeder leed vroegtijdig aan Alzheimer en ik heb haar jarenlang verzorgd. Ik ben altijd bang geweest dat het mij ook zou overkomen. Als ik eens wat vergat, dacht ik… zie je wel.” Zo kwam ze bij Jansen Steur. Hij kende haar familieverhaal. Damink vraagt zich af of hij daardoor haar zo simpel ziek verklaarde. Bij het finale consult stond ze binnen enkele minuten buiten. Met de recepten voor Exelon, een toen haast nog experimenteel medicijn.

Voor Daminks gevoel heeft ze ‘een engeltje op haar schouder’ gehad toen ze de Alzheimervereniging belde. Ze kreeg er een arts aan de lijn. Die kwam meteen met het advies voor een second opinion in het AMC in Amsterdam. Daar werd een half jaar later de diagnose van Jansen Steur van tafel geveegd. Zij en haar man liepen dronken van geluk door de stad.

“Ik kunt je niet voorstellen hoe mooi mijn wereld er ineens uitzag. Gebakjes, een glas wijn… ik zag de blaadjes weer aan de bomen. We hingen om elkaars hals: we hebben elkaar nog. Als ik er aan denk voel ik nog kippenvel.”

Jansen Steur bleef onverstoorbaar. “Ik blijf bij mijn oordeel. Amsterdam heeft niet de wijsheid in pacht, zei hij.” Maar in het nauw gedreven door de feiten moest hij uiteindelijk toegeven. Hij had zelfs het onderzoeksresultaat, waardoor hij het experimentele medicijn kon voorschrijven, verzonnen. “Ik zie hem nog zitten, achteroverleunend in z’n stoel. Hij stak zijn handen omhoog en liet ze wapperen. ‘Het resultaat kwam uit de losse pols mevrouw, uit de losse pols’. Onvoorstelbaar, toch?”

Voor dat Alzheimer-drama kreeg Damink 13.000 gulden schadevergoeding. De kous leek af. Tot ze – ‘waarschijnlijk per ongeluk’ – haar complete medisch dossier in handen kreeg. Daarin stond tot haar verbijstering dat de neuroloog ook jarenlang stiekem DNA-onderzoek liet doen op haar bloed. Bloed dat ooit voor een cholestoroltest was afgestaan. Ze was zo vastbesloten: ik sleep hem voor het Tuchtcollege. Het kwam er dus niet van. De toenmalige leiding van het MST kocht haar af. Onder de voorwaarde dat ze altijd zou zwijgen en het dossier zou vernietigen.

Maar haar man voelde zich daar niet aan gebonden. Hij hield een kopie van het dossier achter, zonder dat Ineke het wist. Als een onderdeel van zijn testament. Opdat hun kinderen ooit konden lezen wat hun moeder had doorstaan. Ze hoorde dat pas vorige week. Eerst voelde ze angst voor het MST, nu is ze er alleen maar blij om. Het dossier kan naar justitie, vindt ze. Ze pakt haar man even liefdevol vast: “Nooit geweten dat je zo’n slimme sukkel was. Mijn leven begint opnieuw, hoop ik.”

Bron: TCTubantia